Opóźniony rozwój mowy

• Drukuj

Opóźniony rozwój mowy

Taką diagnozę coraz częściej słyszą rodzice, trafiający z dzieckiem do logopedy.

O opóźnionym rozwoju mowy świadczą:

-późniejsze pojawienie się gaworzenia (nawet około 8-9 mc)

- zniekształcanie brzmienia wyrazów

- późniejsze pojawienie się pierwszych słów (powolne i opóźnione ale jednak regularne pojawianie się słownictwa)

- uboższy słownik bierny i czynny

- późniejsze pojawienie się mowy zdaniowej (około 3-4 roku życia)

- zbyt długo utrzymujące się nieprawidłowe struktury gramatyczne

- zbyt długo utrzymująca się nieprawidłowa wymowa

Dziecko z opóźnionym rozwojem mowy:

- reaguje na swoje imię i proste instrukcje ok. 12 mc życia

- rozpoznaje i wskazuje nazwy używanych przedmiotów między 12-18 mc życia

- wskazuje proste części ciała, zabawki, rozpoznaje zwierzęta i ich odgłosy między 18-23 mc

- potrafi wykorzystywać posiadane ubogie słownictwo do komunikowania się z osobami ze swojego otoczenia, nie unika komunikowania się chociaż przez gesty, mimikę

- interesuje się otoczeniem, chętnie poznaje nowe miejsca i sytuacje

- nawiązuje pozytywną więź emocjonalną, nie unika kontaktu z innymi dziećmi

- interesuje się zabawkami, spontanicznie bawi się w "udawanie kogoś"

- powtarza i naśladuje proste zabawy i czynności

- ruchowo rozwija się bez zastrzeżeń

Drodzy Rodzice i Opiekunowie bądźcie czujni w trakcie rozwoju Waszego dziecka.    

Przyczyny opóźniające rozwój mowy:

• zmiany anatomiczne aparatu artykulacyjnego: nieprawidłowa budowa języka, podniebienia, zniekształcenie zgryzu itp.;
• nieprawidłowe funkcjonowanie narządów mowy: niska sprawność warg, brak pionizacji języka, krótkie wędzidełko podjęzykowe;
• nieprawidłowa budowa i funkcjonowanie narządu słuchu;
• nieprawidłowości związane z oddychaniem przez usta, przerostem trzeciego migdała, ciągłymi infekcjami wirusowymi;
• nieprawidłowości żywieniowe – picie mleka z butelki powyżej 2 roku życia, zbyt mała stymulacja aparatu artykulacyjnego przy braku gryzienia i żucia pokarmów stałych;
• niesprzyjające warunki do uczenia się mowy związane z czynnikiem społecznym, środowiskowym;
• uszkodzenia ośrodków i dróg nerwowych unerwiających narządy mowne;
• przyczyny psychiczne, np. brak zainteresowania mową innych lub własne wypowiedzi dziecka odbierane są przez nie jako trudne, męczące;
• wyręczanie dziecka w mówieniu, brak stymulacji do rozwoju mowy

Mowa jest sprawnością, która wymaga doskonalenia. Jedyną drogą do jej nabywania jest kontakt ze środowiskiem, a więc przejmowanie prawidłowych wzorców mowy poprzez osłuchanie się z nią w najbliższym otoczeniu. To ile i w jaki sposób mówimy do dziecka ma bardzo duży wpływ na rozwój jego mowy. Wiele możemy zrobić, aby mowa dziecka rozwijała się poprawnie i we właściwym tempie.

Magdalena Jedynak-Sujkowska

spec. neurologopeda